Διαβάστε το:
«Αγαπητοί μεγάλοι. Η χώρα που και εσείς και εμείς σε
αυτή την δύσκολη περίοδο ζούμε προκηρύσσει εκλογές. Ήγγικεν η ώρα, όπως όλοι λένε, εμείς οι νέοι να φέρουμε την αλλαγή, να λυτρώσουμε την Ελλάδα. Θεωρείτε πως την Ελλάδα της αρπαχτής, της ενδελεχούς φοροδιαφυγής, του ωχαδερφισμού και της αναξιοκρατίας θα την αλλάξουμε εμείς οι νέοι με ένα απλό σταυρό στις επικείμενες εκλογές.
Όμως η ζοφερή Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει όψη τόσο απλά. Η Ελλάδα του σήμερα αποτελεί τροχοπέδη για την Ε.Ε. και δυστυχώς βρίσκεται ουραγός στο τρένο που ονομάζεται «οικονομική αυτοκρατορία».
Πώς να αλλάξει μια τέτοια πορεία; Και είναι πρέπον να παραδεχτούμε πως το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης φέρει η ίδια. Τα συστατικά της στοιχεία, που χάνει εδώ και δεκαετίες, την έφτασαν σήμερα ηττημένη.
Χάνει σε πατριωτισμό· μια λέξη που πολλοί δεν έχουν καν χρησιμοποιήσει ή, ακόμη χειρότερα, έχουν ταυτίσει με τον εθνικισμό. Χάνει σε σεβασμό για την ιστορία και τον πολιτισμό της· και δεν μιλώ για ανακαίνιση στο Μουσείο της Ακρόπολης παρά για διεκδίκηση αυτού του εκλιπόντος στοιχείου πολιτισμού από ξένα μουσεία.
Αυτά θα σήμαιναν πως κάποιος νοιάζεται και αγαπά αυτόν τον ένδοξο τόπο. Προκαλεί θυμηδία η σκέψη πως το λίκνο της Δημοκρατίας, η Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τον ίδιο το θεσμό. Ο Αριστοτέλης είπε πως ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικόν».
Γιατί όμως αυτό δεν μπορεί να το κάνει και πράξη; Όταν οι δημαγωγοί του όχλου κάθε τετραετία γονυπετείς παρακαλούν για ψήφους, όταν τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης εξανδραποδίζουν την κριτική ικανότητα των πολιτών με πολιτικές προπαγάνδες, όταν οι προεκλογικοί λόγοι βαυκαλίζουν τους ψηφοφόρους και όταν η τακτική του «βύσματος» είναι η επικρατέστερη πολιτική στρατηγική, είναι επόμενο το «πολιτικόν ζώον» του Αριστοτέλη να δίνει την θέση του σε ένα «άβουλον ζώον» στα χέρια των ιταμών πολιτικών. Ζητάτε από μας, λοιπόν, να σταματήσουμε τη μακρόχρονη χειραγώγηση από τους «ανώτερους εθνικούς ή πολιτικούς ηγέτες».
Η χειραγώγηση αυτή γεννιέται πιθανόν από την έλλειψη μνησικακίας του ελληνικού λαού: ο Έλληνας θάβει εύκολα στη μνήμη του τα κακά του παρελθόντος τόσο σε εθνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Ξεχνά πως η Ελλάδα υπέφερε από το ζυγό των Τούρκων, πως εκείνοι φταίνε για την εξόντωση χιλιάδων Ελλήνων στα Παράλια και στον Πόντο, γεγονότα που πρόλαβαν και οι γιαγιάδες μας ακόμη, και ανοίγει με ευχαρίστηση την 25η Μαρτίου την τηλεόραση για να παρακολουθήσει τα αμέτρητα προβαλλόμενα οθωμανικά σίριαλ.
Ξεχνά πώς έφτασε σε αυτή την κατάσταση εμπιστευόμενος λάθος ανθρώπους και σε όλους αυτούς ξαναδίνει ποσοστά στις επόμενες εκλογές. Ξεχνά, τέλος, πως κριτήριο για την κατοχύρωση μιας θέσης στον εργασιακό χώρο για δεκαετίες ήταν οι σωστές γνωριμίες και τώρα ρωτά ποιος φταίει.
Πώς να τα αλλάξουμε όλα αυτά απλά με ένα σταυρό; Ώρες ώρες με κατακλύζει μια ακαταγώνιστη ορμή να προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μου επιτρέπεται. Ύστερα ανοίγω την τηλεόραση, βλέπω μια ρακένδυτη παρουσίαση του ελληνικού γένους και απελπίζομαι σκεπτόμενη πως δεν υπάρχει διαφυγή. Το ίδιο σκεπτόμαστε όλοι.
Παρά τις αποτρόπαιες πράξεις του εις βάρος της ανθρωπότητας και την ηγεμονική πολιτική που ακολούθησε, ο Χίτλερ είπε κάτι αρκετά σημαντικό (το οποίο δυστυχώς ο ίδιος δεν εφήρμοσε): το να υποσκάπτεις, λέει, την ύπαρξη ενός ανθρώπινου πολιτισμού εξοντώνοντας αυτούς που προσπαθούν να τη διατηρήσουν θα ήταν το πιο αξιοκατάκριτο έγκλημα. Αυτό προσπαθούν να πετύχουν και με εμάς οι «δυνατοί».
Η διαφορά όμως είναι πως εμείς παραδιδόμαστε αμαχητί. Η πολιτική αντί να παρέχει στον ελληνικό λαό εξασφάλιση της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας βυσσοδομεί εναντίον του. Σας έπεισαν πως η Φειδώ είναι η λύση για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια που μας περιβάλλει και πως εσείς την προκαλέσατε.
ΛΑΘΟΣ! Ούτε η Φειδώ είναι η λύση (καθώς ήδη βρισκόμαστε σε οικονομικό αδιέξοδο) ούτε μονάχα εσείς ευθύνεστε για την πικρή πραγματικότητα. Δεν φταίει μόνο η μαμά μου, επειδή κάποιος την καθησύχαζε πως «λεφτά υπάρχουν», δεν φταίει μόνο ο μπαμπάς μου, επειδή τα σκάνδαλα ξεσπούσαν απανωτά και η απογοήτευση τον οδήγησε στην υποχώρηση, δεν φταίει μόνο η γιαγιά μου που δεχόταν τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια, επειδή της έταζαν εργασιακά προνόμια για το γιόκα της.
Όμως ποιος την πληρώνει και ποιος απολαμβάνει μια πλουσιοπάροχη ζωή;
Ως πολιτικά, ακόμη, ανεπηρέαστη νέα, βλέποντας την κατάντια αυτού του τόπου, θέλω να φωνάξω πως τώρα δεν έχει σημασία η πολιτική πεποίθηση του καθενός παρά η συλλογική αντίσταση στην οποιαδήποτε εκμετάλλευση.
Ο Ντεκάρτ είπε «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Σκεφτείτε λοιπόν, μεγάλοι, πως μιλάμε για την ύπαρξη και την επιβίωσή μας ως έθνους, ως λαού. Ο καθένας μόνος του δεν θα φέρει την αλλαγή ούτε μονάχα οι νέοι θα τη φέρουν· μόνο όλοι μαζί μπορούμε!
Πηγή
http://zoo-m.blogspot.com/2012/04/blog-post_29.html#ixzz1tSJGYKTA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου