Στη μάχη ρίχτηκαν και πάλι οι μαθητές της χώρας μας… για κάποιο ΑΕΙ, ΤΕΙ.
Η Ελλάδα δεν τo βάζει κάτω.
Ο μεγαλύτερος πλούτος της είναι η γνώση και τα πτυχία των παιδιών της. Τα χρήματα ξοδεύονται.
Η γνώση και τα πτυχία είναι δικά σου
μέχρι τα βαθειά γεράματα.
Από τη δεκαετία του 50’ που η χώρα μας έβγαινε από τα ερείπια, κάθε γονιός αυτής της χώρας είχε ένα όνειρο.
Να σπουδάσει τα παιδιά του.
Ξόδεψε όλο τον ιδρώτα και το βιος του να πάρουν ένα πτυχίο, να μάθουν μια ξένη γλώσσα, για να έχουν καλύτερη ζωή από κείνον και να τα καμαρώνει.
Όταν τη δεκαετία του 90’ όλες οι στατιστικές στην Ευρώπη έδειχναν ότι στην Ελλάδα έχουμε τους περισσότερους γλωσσομαθείς νέους αναλογικά με τον πληθυσμό και στις νέες επιστήμες, όπως διοίκηση επιχειρήσεων, διαφήμιση, μάρκετινγκ, πληροφορική σκίζαμε, ο γονιός ένοιωθε ικανοποίηση.
Κι ενώ εκείνος ο φτωχός έκτιζε το μέλλον της Ελλάδας, τα λαμόγια της πολιτικής την διέλυαν σιγά- σιγά.
Έκλαψε, όταν άκουσε τους έλληνες πολιτικούς να λένε ότι τα φάγαμε μαζί , ενώ τα φάγανε με τους ολίγους κολλητούς τους, όταν άκουσε τους Ευρωπαίους να μας αποκαλούν τεμπέληδες.
Ποιοί, αυτοί που γέμισαν από το υστέρημα τους την δεξαμενή των επιστημόνων και των πτυχιούχων;
Χάρηκε και ένοιωσε περήφανος, όταν σε όλη αυτή την ανατροπή, το παιδί του που αναζήτησε δουλειά στο εξωτερικό, δεν πάει σαν ανειδίκευτος, αλλά πτυχιούχος και ειδικευμένος - και ουχί αδαής και ανειδίκευτος όπως θα τον ήθελαν κάποιοι για να μπορούν να τον εκμεταλλεύονται και να τον λοιδωρούν.
Και με την κατάσταση που οι πολιτικοί (και μόνο αυτοί φταίνε που έφεραν την χώρα εδώ που είναι) φεύγει και πάει να πουλήσει τη γνώση του έξω για να ζήσει και σχεδόν πάντα όχι μόνο ζει αλλά διαπρέπει.
Ίσως μετά από αυτό να αρχίσουν οι Ευρωπαίοι να αντιλαμβάνονται, ότι το μοντέλο του Έλληνα δεν είναι ο πολιτικός και τα λαμόγια τους, αλλά ο απλός Έλληνας γονιός.
ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/o_25.html
Η Ελλάδα δεν τo βάζει κάτω.
Ο μεγαλύτερος πλούτος της είναι η γνώση και τα πτυχία των παιδιών της. Τα χρήματα ξοδεύονται.
Η γνώση και τα πτυχία είναι δικά σου
μέχρι τα βαθειά γεράματα.
Από τη δεκαετία του 50’ που η χώρα μας έβγαινε από τα ερείπια, κάθε γονιός αυτής της χώρας είχε ένα όνειρο.
Να σπουδάσει τα παιδιά του.
Ξόδεψε όλο τον ιδρώτα και το βιος του να πάρουν ένα πτυχίο, να μάθουν μια ξένη γλώσσα, για να έχουν καλύτερη ζωή από κείνον και να τα καμαρώνει.
Όταν τη δεκαετία του 90’ όλες οι στατιστικές στην Ευρώπη έδειχναν ότι στην Ελλάδα έχουμε τους περισσότερους γλωσσομαθείς νέους αναλογικά με τον πληθυσμό και στις νέες επιστήμες, όπως διοίκηση επιχειρήσεων, διαφήμιση, μάρκετινγκ, πληροφορική σκίζαμε, ο γονιός ένοιωθε ικανοποίηση.
Κι ενώ εκείνος ο φτωχός έκτιζε το μέλλον της Ελλάδας, τα λαμόγια της πολιτικής την διέλυαν σιγά- σιγά.
Έκλαψε, όταν άκουσε τους έλληνες πολιτικούς να λένε ότι τα φάγαμε μαζί , ενώ τα φάγανε με τους ολίγους κολλητούς τους, όταν άκουσε τους Ευρωπαίους να μας αποκαλούν τεμπέληδες.
Ποιοί, αυτοί που γέμισαν από το υστέρημα τους την δεξαμενή των επιστημόνων και των πτυχιούχων;
Χάρηκε και ένοιωσε περήφανος, όταν σε όλη αυτή την ανατροπή, το παιδί του που αναζήτησε δουλειά στο εξωτερικό, δεν πάει σαν ανειδίκευτος, αλλά πτυχιούχος και ειδικευμένος - και ουχί αδαής και ανειδίκευτος όπως θα τον ήθελαν κάποιοι για να μπορούν να τον εκμεταλλεύονται και να τον λοιδωρούν.
Και με την κατάσταση που οι πολιτικοί (και μόνο αυτοί φταίνε που έφεραν την χώρα εδώ που είναι) φεύγει και πάει να πουλήσει τη γνώση του έξω για να ζήσει και σχεδόν πάντα όχι μόνο ζει αλλά διαπρέπει.
Ίσως μετά από αυτό να αρχίσουν οι Ευρωπαίοι να αντιλαμβάνονται, ότι το μοντέλο του Έλληνα δεν είναι ο πολιτικός και τα λαμόγια τους, αλλά ο απλός Έλληνας γονιός.
ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/o_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου