Το «ΡΟΔΟΝ» κλείνει οριστικά και ο χώρος θα οικοδομηθεί.
Ο ευγενής Σπαρτιάτης Κώστας Ρουμελιώτης που με περισσή
φροντίδα και αγάπη και προσωπική θυσία το ξαναζωντάνεψε κατά την τελευταία 10ετία και είχε όνειρο να το δει για πάντα αναστημένο να συντροφεύει τα καλοκαιρινά βράδια της πόλης με τη γοητευτική και ξεχωριστή παρουσία του, έγραψε (με δάκρυα στα μάτια -είμαι σίγουρος- αφού το «ΡΟΔΟΝ» το είχε σαν παιδί του) το λιγόλογο, πικραμένο γράμμα του αποχαιρετισμού (ευγένεια, πίκρα και καταγγελία μαζί) το οποίο ανάρτησε (για τελευταία φορά) στις προθήκες των φωτογραφιών της εισόδου και στις πινακίδες του «ΡΟΔΟΝ» στην πλατεία και στον πεζόδρομο, πάνω από την αφίσα της ταινίας που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του «ΡΟΔΟΝ» και που κατά τραγική ειρωνεία είχε τον τίτλο «ΤΟ ΠΑΡΤΥ», μια ανεπανάληπτη παλιά κωμωδία με τον Πήτερ Σέλλερς:
«Ο ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΡΟΔΟΝ»
ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΙΣ ΘΕΡΙΝΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΛΟΓΩ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΑΣ»
«Και λοιπόν τι έγινε;» θα πουν οι αδιάφοροι. «Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς θ’ ασχολούμαστε με το «ΡΟΔΟΝ»; «ΝΑΙ» θα τους απαντήσουμε. Μέσα στη φωτιά που μας καίει θ’ ασχοληθούμε ΚΑΙ με το «ΡΟΔΟΝ», γιατί πίσω από το «ΡΟΔΟΝ» κρύβεται κάθε τι που ΑΞΙΖΕ στη ζωή μας και το αφήσαμε να χαθεί και πίσω από την αντίληψη του «ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΜΕΝΑ;» κρύβονται και οι αιτίες που μας έφτασαν στο σημερινό χάλι.
Το θέμα της διάσωσης, της ανάδειξης και αξιοποίησης του «ΡΟΔΟΝ» ως στοιχείου της πολιτιστικής ταυτότητας της Σπάρτης και ως παράγοντα πολιτισμού ήταν ανοιχτό για το δήμο Σπάρτης από την πρώτη στιγμή που ανέστειλε τη λειτουργία του κάπου εκεί στα 1972. Το «ΡΟΔΟΝ» καρτερούσε, ακόμα και κλειστό, υπομονετικά, να ενδιαφερθούν για τη σωτηρία του κάποιες δημοτικές αρχές, αλλά αυτές «σφύριζαν αδιάφορα», αφού ο πολιτισμός, διαχρονικά, στο δήμο της Σπάρτης αξιολογούνταν στις τελευταίες θέσεις των ενδιαφερόντων. Όταν το ξανάνοιξε ο Κώστας ο Ρουμελιώτης το 2002, το αίτημα για την οριστική διάσωση του «ΡΟΔΟΝ» από το δήμο Σπάρτης έγινε πιο έντονο κι επιτακτικό και συνεχώς αποκτούσε νέους οπαδούς, αλλά και πάλι οι δημοτικές αρχές αδιαφόρησαν προκλητικά.
Το καλοκαίρι του 2011, όταν έγινε πλέον σαφές πως αν δε γινόταν κάτι από τη μεριά του δήμου Σπάρτης το «ΡΟΔΟΝ» θα χανόταν για πάντα, συγκεντρώθηκαν πάνω από 700 υπογραφές πολιτών (για κανένα άλλο τοπικό θέμα δεν έχουν υπογράψει ποτέ τόσοι συμπολίτες) κάτω από ένα κείμενο το οποίο ζητούσε από το δήμο Σπάρτης να ενεργοποιηθεί, έστω και την ύστατη ώρα, για να διασώσει το «ΡΟΔΟΝ». Συγχρόνως διάφοροι φορείς της πόλης που στήριζαν το αίτημα αυτό, διοργάνωσαν στο «ΡΟΔΟΝ» μια σειρά εκδηλώσεων προβολής και στήριξης του αιτήματος με πολύ μεγάλη επιτυχία. Το θέμα, μετά πολλών επαίνων, ήρθε τελικά στο δημοτικό συμβούλιο και με ισχυρότατη πλειοψηφία πάρθηκε η απόφαση να συγκροτηθεί επιτροπή η οποία θα ερχόταν σε επαφή με τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου για να διερευνήσει τη δυνατότητα εξαγοράς του από το δήμο.
Ένα μήνα, περίπου, μετά, σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Σπάρτης απεκαλύφθη ότι η επιτροπή ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ ακόμα!!! Έκτοτε καμιά ενημέρωση επίσημη δεν υπήρξε κι έτσι όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2011, οι προβολές σταμάτησαν και ο Κώστας ο Ρουμελιώτης άρχισε να ξηλώνει το «ΡΟΔΟΝ». Τα καθίσματα, τα ηχητικά, ο εξοπλισμός του μπαρ, η μηχανή προβολής, οι γλάστρες… όλα, όλα, παίρνουν το δρόμο του οριστικού ξενιτεμού. Ύστερα τα λουλούδια και οι πρασινάδες θα ξεραθούν. Η είσοδος θα ξεφτίσει. Η οθόνη θα ξεθωριάσει απ’ τα λευκά της. Το καμαράκι της προβολής και το μπαράκι από κάτω θα βουλιάξουν στην ερημιά και την εγκατάλειψη. Αγριόχορτα θα φυτρώσουν πάνω στο άσπρο χαλίκι και θα στοιχειώσουν το μέρος όπου ευτυχισμένοι άνθρωποι επικοινωνούσαν και χαίρονταν. Ο Βαγγέλης, το παιδί που μεγάλωσε μέσα στα καμαράκια των παλιών σινεμά της Σπάρτης από μιαν ανεξήγητη γοητεία που του προκαλούσαν οι κινηματογραφικές μηχανές προβολής, δε θα ξαναφανεί στο μικρό μπαλκονάκι της μηχανής και ο Κώστας ο Ρουμελιώτης, ο ρομαντικός κινηματογραφιστής με το πλατύ χαμόγελο, τις ευγενείς προθέσεις και τη ζεστή καρδιά δε θα μας καλοδεχτεί εγκάρδια ποτέ πια στη φωταγωγημένη είσοδο του «ΡΟΔΟΝ» ούτε πια θα μας κεράσει τσίπουρο κάνοντάς μας παρέα, συζητώντας για ταινίες και σινεμά και όνειρα ανεκπλήρωτα. Τα φώτα του «ΡΟΔΟΝ» έσβησαν για πάντα. Το μόνο που θ’ απομείνει θα είναι η πινακίδα της πρόσοψης με τα όμορφα καλλιτεχνικά γράμματα για να θυμίζει στους περαστικούς ότι εδώ κάποτε υπήρξε ένα θερινό σινεμά που άνοιξε στα 1964 κι έκλεισε για πάντα στα 2011. Ύστερα, αργά ή γρήγορα θα ’ρθουν οι μπουλντόζες.
Ευχαριστούμε το «ΡΟΔΟΝ» για τις όμορφες στιγμές που μας χάρισε. Λυπούμαστε πάρα πολύ που τελικά προσκρούσαμε σε ξέρα και δεν μπορέσαμε να το σώσουμε. Ευχαριστούμε τους ανθρώπους που το δούλεψαν από παλιά. Ιδιαίτερα όμως ευχαριστούμε τον Κώστα Ρουμελιώτη και την οικογένειά του που μας χάρισαν αξέχαστες ώρες διασκέδασης και ψυχαγωγίας, κάνοντας το «ΡΟΔΟΝ» με την αγάπη τους μια όαση πολιτισμού μέσα στην πόλη του τσιμέντου και της ραστώνης. Ευχαριστούμε, τέλος, και το Βαγγέλη που κάθε βράδυ του καλοκαιριού ήταν η ψυχή της προβολής.
Ό,τι γράφεται στην καρδιά δε σβήνει και δεν πεθαίνει ποτέ. Γι’ αυτό και το «ΡΟΔΟΝ» θα συντροφεύει τη ζωή μας για πάντα και το άρωμά του θα γεμίζει ΟΛΑ τα καλοκαιρινά βράδια που θα ’ρχονται.
Λακωνικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου